Yaşıyorum?

Yahu dedim geçenlerde, ben ne azimsiz, ne pislik bir insan evladı imişim yahu! Yeri geldi bir ego patlaması yaşayıp 'yazar' damgasını yapıştırdık kendimize, yeri geldi "Vay be!" dedik. "Yazdıklarımız okunuyor oğlum!" Lakin gelin görün ki hiçbir halt olduğu yok şu minyon bedenin içinde. Saçma salak şeyler yazıyor, ve hatta çoğunlukla da yazmıyoruz. Ne yazar denmeyi hak ediyoruz ne de yazmayı. Yazmayı hak edecek çok insan var da, şu olmayan azmim ve ben neden bu yola çıktık acaba, onu merak ediyorum ben. Vakti zamanında biz de ergendik elbet, ergenlik başa vurunca binbir türlü hayran hikayesi oluşturup da insanların beynini zehirledim, çoğunluğu okumaktan kaçınarak kendini kurtardı ama okuyan azınlıktan yoğun özürler diliyorum. Ve bu amaçsız ve mantıksız yazıyı okuyanlardan da aynı şekilde. Blog ölmüş resmen zaten, böyle ekşimsi bir koku geliyo ya, ha işte şeyden o, çürümüş yazılardan. Ta ilk zamanlarda yazma gafletinde bulunduğum o saçma yazılar gibi bir gün bunu yayınladığım için de pişman olur muyum bilmiyorum ama insan gelişiyor pirim ya, yavaş yavaş...

Bu yazıyı yazma amacım kendini pek belli etmiyor olabilir ama biraz sıkıldım da ben... Ve aslında gizli gibi duran o ana fikir başlıkta kendini belli ediyor, sırf hala yaşıyor olduğum belli olsun diye yazdım bu yazıyı. Okuyan yok eden yok ama olsun, insan yazıyor işte.

Benden size tavsiye, hoş tavsiye verecek seviyede de değilim ancak, yaptığınız şeyleri bir sorgulayın ey vatandaşlar. Zamanında yaptığınız şeylerin hangileri için pişmanlık duymuyorsunuz? Hangilerini övünerek anlatıyorsunuz ve hangilerini gömüp kurtulasınız geliyor? Kendinize öğüt verin. İleride bunu yaptığım için kendimden utanacağım dediğiniz şeyleri bir gözden geçirin. Ve hatta ilk öğüt benden yine kendime gelsin.

Hiçbir şey yaşamamış benliğiyle, hiçbir şey beceremeyen kimliğine bir not; kendine gel.