Üniversite! (Kazanmak mı, okumak mı?) -2

Önceki yazıda okumaktan çok üniversiteyi kazanmaya yönelik bir şeyler yazmıştım, dedim bugün de tamamlayalım bu konuyu. Hazır konu da varken yazmak lazım. Üniversiteyi kazanmış bir şahsiyet olarak, başıma neler geldi, hepsi burada.

Üniversiteyi kazanmak, dediğimiz gibi kolay bi olay değil tabii. Boru değil bu, üniversite sonuçta. Peki kazanınca ne oluyor? Genelde kazanan öğrencilerde şu aşamalar görülüyor;

   1. 'Kazandık oğlum!' aşaması


Bu aşama, tam da yerleştirme sonuçlarının açılmasının hemen ardından başlayan, halk arasında 'Mesaj kıtlığından mı çıktınız!' diye tepkilere neden olabilen bir aşama. Niye? Çünkü kazandığı, daha doğrusu kapak attığı yeri öğrenen telefona sarılıyor. Önüne gelene mesaj atıyor, kiminle aynı üniversitedeyse bir yakın temas durumları falan filan.

   2. Rahatlığın Daniskası aşaması

Başlıktan da anlaşılacağı üzere, herkesin üzerine bir rehavet çöküyor. Buna öğrencinin ailesi başta olmak üzere, envai çeşit akraba, komşu Ayşe teyze ve bakkal Ahmet dayı da dahil. Genelde bu aşamada aile haberi cümle aleme yaymaya başlamış, hatta belki de çoktan yaymış da sizin haberiniz yok bile olabilir. (Ne salak bi cümle oldu bu.) Komşunun çocuğuyla kıyaslanırsınız. Akrabalarınızın sizinle yaşıt çocukları da lafa girer. Kim daha yüksek bir yeri kazanmışsa aşiret ağası muamelesi görür. En uzun süren aşamadır ve üniversite kayıt dönemine yakın son bulur. Çünkü asıl olay o zaman başlıyordur.

  3. Hazırlık aşaması

Bilhassa kendi şehrinde okumayacak öğrenciler üzerinde görülen, artık gün sayılmaya başlanan aşama. Artık aileden kopma sebebiyle kimilerinde hüzün, kimilerinde sevinç olarak belirti gösteren aşama. Artık kayıtlar yapılıyordur ve gençler bir telaş içerisindedirler. Artık serbest kıyafetle okula gideceklerdir. Annelerine-babalarına hesap vermek zorunda değillerdir. Ellerinde sadece onlara ait yüklü miktarda para vardır. Ve en önemlisi de ÖZGÜRLERDİR!

  4. Okul aşaması

Artık okul başlamıştır. Yeni bir ortam, yeni arkadaşlar, yeni bir okul. Önce her şey iyidir, para var çünkü. Öğrenci o çünkü. Onun havası var çünkü. Özgür o çünkü. Ancak anne-babadan gelen yüklü miktarda parayı ilk, hadi bilemedin ikinci haftadan bitirip şıppadanak bi taraflarının üzerine düşünce o özgürlük beş para etmiyor canlarım. Fakir ama özgür oluyorsunuz, haberiniz olsun.

   5. 'Neresi abi burası?' aşaması

En açıklayıcı resim bu olsa gerek;

Herkeste böyle bir yüz ifadesi, bir bezginlik vardır. (:P)

Artık paralar da suyunu çekince herkesin gerçek yüzü yavaş yavaş ortaya çıkmaya başlıyor. Yeni arkadaşlar eskileriyle kıyaslanıyor(Gözde, bu lafım sana :P), hafiften bir aile özlemi peydah oluyor, özellikle kız öğrencilerde görülüyor bu. Yurt odalarından gecenin bir yarısı gelen burun temizleme seslerinin başka açıklaması olamaz, toplanıp ağlıyorlar. Olay bu kadar basit. Yadırganıyor. 'Gitçem abi ben!' deniyor. 'Okunmaz böyle!' deniyor. Ve ne mi oluyor? Yemiyor canlarım. İlk tatilde eve uçup sızlanıyorsunuz, bitiyor.

  6. 'Bu da gelir, bu da geçer!' aşaması

Artık bir kabullenme halleri baş gösterir. Yapacak bir şey de yoktur hani. Her zırlayışınızda üst dönemlerin dalga konusu olursunuz ki bu da can sıkar, zaten artık siz de zırlamıyorsunuzdur. Alışırsınız. Ve şu hallere yavaş yavaş geçiş yaparsınız;

'Da' ayrı yalnız cınım -.-

Sonra da vizelere bir girersiniz, pir girersiniz. Sonuçlar belli olur ve çoğunluk şu şekil gezer ortalıkta;

Saygılar efenim :D




Çaylak yazdı.